Vanmorgen heb ik de kinderen naar hun vader gebracht. Meestal ga ik dan naar Thor en blijf ik daar. Vandaag ging ik alleen even een kopje koffie bij hem drinken omdat ik thuis, in alle rust mijn rapporten wil schrijven en hopelijk ook nog wat voor mijn opleiding kan doen.
Mara is gewend dat Thor en ik latten en we dus twee huizen hebben waar ze haar plekje heeft. Zoals de tijd vordert, vordert onze relatie. Stukje bij beetje komt ons samengestelde gezin vaker bij elkaar en Mara stuitert daar gezellig tussendoor. Als verbindend element want zij was de eerste grote factor waar we gezamenlijk voor kozen in deze gezinsformatie. De beste keus ook. Inmiddels is zij helemaal geïntegreerd binnen ons gezellige maar turbulente leven. De kinderen zijn gek op haar en als ze op de bank zitten duikt zij het liefst middenin de meute. Samen onder een dekentje, heerlijk hangend tegen een van de kinderen. Dan kan ze net zo lang wurmen en wrikken tot ze precies in het midden op de beste plek ligt. Met zoveel vertrouwen onderling, durfden wij het aan.
Deze ochtend word ik wakker van de regen tegen het raam en het dak. Het eerste wat me te binnen schiet is, zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam, het ritme van de eenzaamheid. Bij dat laatste stopt dan gelijk de vergelijking met mijn gemoedstoestand. Ik lig heerlijk in mijn warme bedje naast Thor die ook langzaam begint te ontwaken. Een glimlach verschijnt om mijn lippen en ik hoor Simon zijn stem in mijn hoofd; "Mama, jij hebt ook voor alles een liedje." Als ik met een schuin oog naar de klok kijk zie ik dat het half 11 is. Als de zoete slaperige mist bij ons beide uit ons hoofd is getrokken beginnen we ons af te vragen of Mara al in beweging is gekomen. Gisteren hebben we haar nog laat uitgelaten, maar misschien wordt het nu wel tijd voor een beetje ontlading. Mara is niet echt een ochtendhond toch zijn we wel erg uitgeschoten oftewel, uitgeslapen. Je voelt je dan een beetje schuldig dat ze zo lang moet wachten.
Het eerste weekend van november en de herfst heeft nu stevig ingezet. Regen, wind en grijze dagen voeren de boventoon. Zoals ieder jaar, wanneer de herfst opkomt, ga ik in nestelmodus. Dat betekend, lekker vertoeven in je eigen warme omgeving, alles overwinter klaar maken. Dan heb je ook weer de rust en tijd om achter je laptopje te kruipen en je te richten op wat zo leuk is. Vertellen over Mara.
Wie mij een jaar geleden had verteld dat ik online les zou geven aan kleuters, had ik heel hard uitgelachen. Tja, en nu doen we het gewoon en is het met momenten ook best zinnig. Dus het gaat. En bij gebrek aan beter gaan we ervoor, maar wat snak ik ernaar om weer gewoon in de klas te zijn. De kinderen om me heen te kunnen hebben en echt constructief met ze bezig te zijn. Met ze te spelen, werken en vooral te lachen. Ze te zien groeien in die klas. Als vriendje, als klasgenoot, als schoolkind. Het doet je wel weer beseffen wat een mooi vak je hebt.
De laatste zondag van de maand Januari. En wat voor een dag, echt een dag om er op uit te gaan. Koud maar zonnig en rustig weer. We beginnen toch echt steeds meer op dat ANWB koppel te lijken dat Brigitte Kaandorp ons schetst. "Wat een graad van organisatie!" We hebben namelijk de dag van te voren al de route uitgestippeld, broodjes in huis gehaald en gekeken wat het weer ging doen. Ik heb de ANWB schoenen in huis en ben klaar om flink te gaan stappen, de paden op, de lanen in.
Dat Mara haar zintuigen volop werken, daar waren we al achter. Die schelpvormige oren van haar pikken iedere luchttrilling op. Haar neus ruikt sporen die wij niet kunnen raden en haar ogen registreren ieder grassprietje dat maar even tegen de wind in beweegt. Zelfs met haar bek neemt ze geur waar. Lucht wordt gefilterd door het orgaan van Jacobsen. Dat zie je wanneer haar wangen op en neer gaan terwijl haar bek bijna dicht is alsof ze de lucht door haar bek laat rollen.
Het laatste weekend van de kerstvakantie lijkt alles weer een beetje naar normaal terug te keren. Iedereen mag uit quarantaine want niemand is meer echt ziek en de vastgestelde dagen zijn voorbij. Fijn voor Mara want nu kunnen we erop uit. Thor heeft in de vakantie vaak met haar gewandeld, ziek of niet ziek. Je kan haar moeilijk met een ander meegeven want dan is er ook contact. Haar met een `vreemde` meegeven terwijl ze nog aan ons moet wennen is sowieso geen wenselijke start. Gelukkig is er in de gemeente Nieuwkoop ruimte genoeg om afstand te houden en toch flink te kunnen wandelen.
De vraag die je vaak krijgt wanneer je de keus voor een bepaalde soort hond hebt gemaakt is waarom. Waarom een Podenco, een ras dat bij veel mensen nog relatief onbekend is. Dat is misschien al reden 1. Een Podenco is niet alledaags, geen modegrill of een ras waar veel lichamelijke- en gedragsproblemen in gefokt zijn. Het is een heel puur en sportief ras. Een Podenco is niet een hele moeilijke hond, met haar zachtaardige karakter, maar je moet wel weten wat je doet. Ze verdient veel beweging, zachte begeleiding en vooral heel veel aandacht en ook mentale uitdaging. Dat verdienen alle honden, maar ze hebben het ook echt hard nodig, Als je hier in kan voorzien, dan willen ze best de rest van de dag slapen. Op de bank, onder een dekentje, ingestopt graag...
Zondag, de laatste dag van de kerstvakantie. En wat voor een vakantie. Vrijdag 18 december heeft Thor Mara opgehaald in Zwolle bij haar lieve pleeggezin. Anka, Thor's dochter, ging mee op pad maar voelde zich die dag niet lekker. Nu 2 weken verder is de vakantie voorbij en zijn we allemaal weer uit quarantaine na corona.