Deze ochtend word ik wakker van de regen tegen het raam en het dak. Het eerste wat me te binnen schiet is, zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam, het ritme van de eenzaamheid. Bij dat laatste stopt dan gelijk de vergelijking met mijn gemoedstoestand. Ik lig heerlijk in mijn warme bedje naast Thor die ook langzaam begint te ontwaken. Een glimlach verschijnt om mijn lippen en ik hoor Simon zijn stem in mijn hoofd; "Mama, jij hebt ook voor alles een liedje." Als ik met een schuin oog naar de klok kijk zie ik dat het half 11 is. Als de zoete slaperige mist bij ons beide uit ons hoofd is getrokken beginnen we ons af te vragen of Mara al in beweging is gekomen. Gisteren hebben we haar nog laat uitgelaten, maar misschien wordt het nu wel tijd voor een beetje ontlading. Mara is niet echt een ochtendhond toch zijn we wel erg uitgeschoten oftewel, uitgeslapen. Je voelt je dan een beetje schuldig dat ze zo lang moet wachten.
Rap naar beneden om de hondenstatus te analyseren. Mara ligt op haar lievelingsplek, een lekkere zachte bruine fauteuil met een heerlijk dekentje waar we haar 's avonds inwikkelen. Ze ligt nog net zo als we haar gisteravond ingepakt hadden. En als ze ons met een schuin oog aankijkt en het idee krijgt dat we onze pijlen op haar richten, graaft ze zich nog dieper in. Thor opent de gordijnen en het beeld van de ramen bevestigt het getikt dat we steeds horen. Heel erg nat en herfstig buiten. Mara geeft wijselijk geen kik. Mijn schuldgevoel ebt al snel weg. Deze dame zit nog echt niet te wachten op frisse lucht en lichaamsbeweging en die blaas houdt het blijkbaar ook nog wel even vol. Dan maar op ons gemakje ontbijten en een plan maken voor de middag.
Thor had gisteren al aangegeven dat hij zin had in een mooie wandeling, een beetje een uitdagende. Met dit weer moet dat geen probleem zijn. dan is het al een uitdaging om Mara mee te krijgen. "Zullen we naar de Posbank?", vraagt Thor. "Zo mooi daar, maar dan wil ik wel langer lopen dan dat we rijden." Voegt hij eraan toe. "Hoe lang is het rijden?", vraag ik voorzichtig. Een uur heen en een uur terug, dus 2 uur wandelen, dat is goed te doen. Het lijkt mij een prima dagbesteding mits het een beetje droog wil worden. Nu willen wij de regen nog wel trotseren maar madame daar in de stoel is moeilijker te overreden. Gelukkig geeft buienradar ons een positief vooruitzicht en zou het, als we daar aankomen, net een beetje op moeten houden met plenzen. Als we klaar zijn pakken we Mara haar tuig en de lange lijn maar Mara weigert. Uiteindelijk moeten we haar uit de stoel tillen en op de grond zetten, en dan ook nog goed beet houden, anders springt ze zo weer terug de stoel op. Ze kan zich dan helemaal zwaar maken en haar hele gewicht tegen de stoel of tegen je been aanduwen zodat dat tuig niet omgaat. "Laat me slapen", van Acda en de Munnik schalt door mijn hoofd. Helaas voor Mara hebben wij andere plannen.
Na een regenachtige en drukke zondagmiddagrit komen we aan bij de Posbank. Ik ben er nog niet eerder geweest en ben verrast door het heuvelachtige landschap. De mooie heide en diverse bomen, de bossen en de open stukken met oude eiken. vanuit de auto ziet het er al prachtig uit. Ik vind het nu al een succes, alleen jammer dat wanneer Thor de auto stil zet, er een wolk openbreekt en er een plensbui over ons heen trek. Het lijkt voorlopig echt de laatste bui te zijn dus wij beginnen toch aan onze tocht. Mara is nog steeds niet enthousiast, koppie laag, oren onbestemd opzij wijzend. "Moet dit echt", lijkt ze te zeggen. Ik maak nog even van de gelegenheid gebruik om naar het toilet te gaan bij het restaurant naast de parkeerplaats en Thor wacht buiten met Mara. Ze is ondanks haar regenjas, not amused.
Als ik terugkom is de bui al behoorlijk afgenomen en we gaan op pad. Bij de aanvang van de route zijn er natuurlijk veel honden berichtjes te ruiken. Dus het duurt even voordat Mara de vaart erin zet. Maar uiteindelijk gaat de vaart erin, oortjes omhoog, en zien we het enthousiasme bij haar stijgen. Al die geurtjes, stokjes om mee te spelen, berichtjes. Er gebeurt daar natuurlijk genoeg wat wij niet zien en ruiken. We proberen een route te volgen maar het blijkt dat we daar niet zo consequent in zijn. Uiteindelijk zijn we maar route cijfers gaan sparen. Ik denk dat we twee derde van alle routes gekruist hebben. Ook best knap, al zeg ik het zelf. het is dan veel avontuurlijker om je eigen route uit te stippelen. En heen te gaan naar waar het mooi is. Mara vindt inmiddels alles leuk. Vroeg in de wandeling komen we een kudde schapen tegen inclusief herders en honden, een prachtig schouwspel en een magisch aanblik voor Mara. Ze wordt helemaal springerig en dartelt aan het eind van de lijn rond. Gelukkig hebben we genoeg afstand van de kudde en zijn die schapen blijkbaar wel wat gewend, ze blijken niet echt onder de indruk van haar ge-dans. We hebben een prachtige wandeling, de kleuren van de herfst zijn magisch en het landschap zo afwisselend. Ik zie mezelf al onder een van de grote eikenboom zitten. in de zomer dan wel te verstaan. Met de zon door de bladeren, mijn kont in het het mos, Mara die lekker om me heen scharrelt en ik die onder die boom over haar schrijft. Maar ook de heide, de prachtige varens, de bosbessen onder de bomen en de heuvelachtige omgeving met afwisselend loof- en naaldbomen. We genieten volop van deze prachtige omgeving.
Na anderhalf uur naderen we ineens de auto. "Dat kan nog niet." zegt Thor, ik ga echt niet langer in de auto zitten dan dat we hier zijn. We steken dus de weg over en gaan daar in het bos nog een uur verder. Uiteindelijk moeten we ook nog een beetje vaart maken en hebben we de pas erin gezet want het is wintertijd en het wordt ineens best schemerig. Na 2 en een half uur en acht kilometer lopen zijn we alle drie tevreden en voldaan. Even lekker onze hoofden leeggelopen. Mara gaat gelijk in haar krulletje liggen als de kofferbak opengaat. Ze zal wel blij zijn dat ze morgen gewoon mag "werken". Kan ze weer een beetje bijkomen.
Reactie plaatsen
Reacties