Wie mij een jaar geleden had verteld dat ik online les zou geven aan kleuters, had ik heel hard uitgelachen. Tja, en nu doen we het gewoon en is het met momenten ook best zinnig. Dus het gaat. En bij gebrek aan beter gaan we ervoor, maar wat snak ik ernaar om weer gewoon in de klas te zijn. De kinderen om me heen te kunnen hebben en echt constructief met ze bezig te zijn. Met ze te spelen, werken en vooral te lachen. Ze te zien groeien in die klas. Als vriendje, als klasgenoot, als schoolkind. Het doet je wel weer beseffen wat een mooi vak je hebt.
Toch heeft thuiswerken ook zijn voordelen. Aangezien een kleuter na 20 minuten zijn aandacht echt wel kwijt is hebben we in kleine groepjes max 2 uur online les. Naast wat voorbereiding, oudercontact en overige zaken is er wel tijd over om je eigen tijd in te delen.
Dus er is ruimte voor meer quality time met Mara maar wat doe je op een regenachtige dag met een energieke mooi-weer ballerina? Dat is een goede vraag. Ze wil echt niet mee de regen in maar begint wel aan te geven dat verveling nabij is. Mara vindt dat ze geduldig genoeg is geweest en knuffel, bal en sok (die moet ik nog aan) krijgen er van langs.
We starten met een speurspelletje waarbij ik kartonnen bekers verstop door het huis met snoepjes eronder. Ik verstop ze onder kasten of stoelen, achter gordijnen, op vensterbanken trap en in lege dozen (Niet op tafel, in die valkuil ga ik niet stappen). Sommige bekertjes zijn leeg om het speureffect toch net wat spannender te maken. We hebben dit spelletje vaker gedaan en je ziet dat ze behendig de bekertjes tussen haar tanden optilt en opzij zet. Zonder ze te slopen want dan zou de pret over zijn. We beginnen snel met de tweede ronde en je ziet haar neus aan het werk gaan. Er ontglipt mij een glimlach als ik zie dat Mara eerst alle plekken afgaat waar eerder al bekertjes stonden. Honden zijn net kinderen die verstoppertje spelen, daar was net een snoepje dus daar ga ik als eerste kijken. Dit spel gaat wel heel vlot, tijd voor een nieuwe uitdaging, maar wat.
Dan krijgt mijn brein een brainwave en komt er een idee. Mara is een kei in de Touch oefening. Ze is blijkbaar al gewend om haar neus in allerlei zaken te steken en het koste ons geen moeite om haar de Touch met de hand aan te leren. Deze oefening kan ze goed en vindt ze leuk dus die gaan we uitbreiden met een rode stip. Geïnspireerd door het boek “Lappi en het meisje.” Van Judith Lissenberg en Suzanne Huijs. Een fantastisch boek waar mijn kinderen en ik regelmatig in lezen. Een goede introductie voor kinderen wanneer zij contact gaan hebben met een hond.
Ik pak een schaar en rood papier en knip een stip. Ik houd hem in mijn handpalm en presenteer hem aan Mara. Als ze hem met haar neus aanraakt zeg ik Touch, goed zo… Na de goed zo komt er een brok. Dit herhalen we een keer of 10 en dat zit er snel in. Ik houd mijn hand hoog, laag, dichtbij en veraf. Alle keren raakt haar neus de stip. Ik schat in dat ik de stip uit mijn hand kan halen dus ik ga op de grond zitten en leg de stip op mijn been. Zo komt Mara dichtbij en kan ik haar goed zien en sturen. Ik wil natuurlijk wel op het goede moment belonen. Mara staat me even aan te kijken en kijkt naar de stip, zonder hem aan te raken en dan weer naar mij. Alsof ze wil zeggen, ja dus… en nu? Ik zeg niks en laat haar denken. Ze probeert mijn snoepjes hand maar eens uit, kan ik iets ontfutselen? Nee dat lukt niet dus dat is niet de manier. Weer gaat ze in denk modus. Ik beweeg mijn been subtiel zodat de stip wat dichterbij komt en dan…. Per ongeluk? Ze raakt de stip aan, Touch, goed zo… nu gaat de snoepjes hand open en krijgt ze haar beloning. Vanaf daar begrijpt ze het snel. De rode stip reist door de woonkamer. Op de grond, op de stoel op de vensterbank en op de deur. Ze kan er geen genoeg van krijgen. Wat een succes dus ik bedenk een eindopdracht. Op de deur…. Af en toe neemt ze even de tijd, zie je haar even verwerken wat ze aan het doen is. Ze snuffelt even aan de andere kant van de kamer, staat even stil of kijkt even de andere kant op. Dat is prima want vandaag geef ik geen commando’s vooruit, we zijn nog aan het oefenen. Dan kan het eigenlijk ook nooit fout gaan en kan Mara de tijd nemen om alles in haar tempo te doen en te verwerken. We zijn zeker een half uur bezig en Mara is nog steeds gemotiveerd maar ik wil stoppen op het hoogte punt. Dus het is mooi geweest.
Even nog samen met de knuffel stoeien om wat te ontladen en dan ga ik weer mijn eigen plan trekken. We zijn, al met al, een uur heerlijk samen bezig geweest en hebben er allebei plezier aan beleefd. En Mara? Die ligt nu weer tevreden opgekruld op de bank een tukkie te doen. Straks gaan we wel naar buiten.
Reactie plaatsen
Reacties