Het eerste weekend van november en de herfst heeft nu stevig ingezet. Regen, wind en grijze dagen voeren de boventoon. Zoals ieder jaar, wanneer de herfst opkomt, ga ik in nestelmodus. Dat betekend, lekker vertoeven in je eigen warme omgeving, alles overwinter klaar maken. Dan heb je ook weer de rust en tijd om achter je laptopje te kruipen en je te richten op wat zo leuk is. Vertellen over Mara.
Thor heeft deze zaterdag een netwerkmiddag van de scouting en ik blijf lekker thuis in Utrecht. De kinderen zijn naar hun vader en ik heb even de tijd voor mezelf. Omdat Thor de hele middag weg is brengt hij Mara bij mij. Het is lang geleden dat ze echt een hele dag alleen bij me was. Nu alles weer open is, sinds corona, gaat het gewone leven weer verder. Dit betekend dat de donderdag voor mij snel vol zit met logopedie, zwemlessen, halen en brengen naar school. Druk met de dagelijkse beslommeringen dus. Dan is het voor Mara fijner om toch mee te gaan werken met Thor. Ik zie haar natuurlijk regelmatig maar nu had ik haar deze zaterdag even voor mezelf. Heel fijn! Mara moest heel even settelen toen Thor weg ging, beetje piepen, uit het raam kijken. Het weggaan blijft een dingetje maar toch gaat het steeds sneller over, ik ging op de bank zitten en kon haar verleiden om bij me te komen zitten. Het duurt maar even voordat ze heerlijk languit tegen me aan ligt, kop op mijn schoot, pootjes in de lucht en kriebelen maar. We genieten enorm van ons momentje samen.
Na een poosje begin ik plannen te maken voor de middag, we gaan er natuurlijk samen even op uit. Met de hele middag voor me bedenk ik wie ik nu graag zou willen zien. Als snel besluit ik Suzanne een berichtje te sturen. Suzanne en ik gaan al een poosje terug. Ik heb haar leren kennen bij de hondentraining van de dierenbescherming. Eerst als cursist met mijn twee ongeleide projectielen Jack en Luna en zij toen als aspirant trainer. Een cursusje bij Suzanne was toen der tijd niet overbodig. Jack viel uit aan de lijn, vrat met regelmaat een soortgenoot op en Luna blafte vrolijk mee. Ik had er mijn handen aan vol. Ik weet nog dat Suzanne later eens bij me thuis kwam en Jack in huis zag, de vrolijke en vriendelijke mensenvriend die het liefst de hele dag met je aan het smoezen was. Ze zei, Hij is eigenlijk best lief. Daar moest ik smakelijk om lachen, want op de training gedroeg hij zich als Cujo in herdervorm. Dus ik begreep haar beeld van mijn hond wel. Later heb ik me bij de trainersgroep aangesloten en ben ik ook les gaan geven. Daar is onze vriendschap ontstaan. Uit onze gezamenlijke liefde voor honden. Ook al zien we elkaar niet dagelijks, wekelijks of soms zelfs maandelijks. het zit altijd goed en het is door dik en dun.
Ik was al een keer eerder met Mara en haar twee Pyreneese herders, Troy en Sproet, gaan wandelen en dat ging toen best leuk. Suzanne reageert op mijn app en een uur later zien we elkaar bij de kleine plas in Maarseveen. De honden gaan alle drie los en eigenlijk gaat dat heel goed. Troy moet eerst even laten weten dat hij degene is die alles regelt en Sproet kijkt even de kat uit de boom. Mara is redelijk ontspannen en laat Troy en Sproet maar even zijn en trekt haar eigen plan. Ze is vrolijk en dartelt lekker in het rond. Geurvlaggetjes achter latend, zoals ze altijd doet. Sproet loopt deze vlaggetjes achterna en besnuffelt ze uitvoerig. Ze vindt Mara toch wel interessant zegt Suzanne, ze zouden best eens vriendinnen kunnen worden. Even lijkt het of ze het plasje van Mara gaat bevestigen met haar eigen plasje. Dat zou een mooi teken zijn van een beginnende vriendschap. Het is nog te vroeg, eerst elkaar wat beter leren kennen. Het is een heerlijke wandeling, we kletsen samen bij. Suzanne heeft vorige week over hete kolen gelopen is bezig met haar businessplan en ik vertel over thuis, de kinderen, Thor en Mara. Zoals altijd gaan onze gesprekken op en neer, heen en weer, van achter naar voren en weer terug. Twee rasechte chaoten die iedere ingeving ruimte geven. Toch begrijpen we elkaar altijd. Op een gegeven moment zien we Mara met haar pootje in de grond graven, ze lijkt wat zand te eten en een wortel uit te graven en die op te eten. Zo komen we op een gesprek over zelfmedicatie bij honden. Het valt mij op dat Mara soms bepaalde plantjes, wortels, grassen en paddenstoelen eet. Suzanne herkent dat ook van Troy, een tijdje geleden kuchte hij veel, toen heeft hij buiten een plantje gegeten. Suzanne ging opzoeken welke werking dit plantje kon hebben. Het hielp bij luchtweginfecties. Wat werkt de natuur toch mooi. En wat is het mooi dat onze honden nog zo dicht bij de natuur staan. Ik vind het ook belangrijk dat hier ruimte voor kan bestaan. Ze weet zelf dus prima wat haar kan helpen. Al pratend komen we vele honden tegen dat vindt Troy soms best moeilijk maar samen komen we er goed doorheen en na driekwart rondje doet Sproet eindelijk haar plasje over die van Mara. De wandeling is een succes en we zijn bijna 2 uur onderweg, als ik bijna terug bij de auto ben wordt ik gebeld door Tjits.
Het schiet mij te binnen dat we een halve wandelafspraak hadden gemaakt. Ik baal dat ik het een beetje vergeten was en wil Tjits later ook nog even zien. We spreken af dat ze naar me toekomt en we vandaar uit nog even gaan wandelen. Ik neem afscheid van Suzanne en rijd naar huis. Na twee uur uitwaaien vindt Mara het welletjes. Ze verdwijnt thuis in haar stoel, onder haar dekentje. Moe en tevreden. Dus als Tjits komt en we willen gaan wandelen kan ik hoog en laag springen maar Mara is niet in beweging te krijgen. Met een blik van, ben je nu nog niet uitgewandeld draait zij zich in een rolletje en blijft liggen waar ze ligt. Ik ga met Tjits een rondje door het Julianapark en Mara blijft lekker thuis. Ik ben eindelijk weer eens aan mijn stappendoel gekomen maar een echte rustige middag is het niet geworden. Ik moet de kunst van het op tijd ontspannen nog maar eens goed van Mara afkijken. Volgende keer beter.
Reactie plaatsen
Reacties