Panbos

Zondag, de laatste dag van de kerstvakantie. En wat voor een vakantie. Vrijdag 18 december heeft Thor Mara opgehaald in Zwolle bij haar lieve pleeggezin. Anka, Thor's dochter, ging mee op pad maar voelde zich die dag niet lekker. Nu 2 weken verder is de vakantie voorbij en zijn we allemaal weer uit quarantaine na corona.

Niet de start die we hadden gehoopt voor Mara maar toch hebben we al zoveel leuke momenten met haar gehad. Ook al een moment waarbij we dachten.... wat stom van ons, dat moet vanaf nu anders. Dit soort momenten hoop ik niet te vaak mee te maken. We geloven dat we het zelf in de hand hebben. Stiekem is dat juist het leuke van een hond in huis, ze laat je weer heel anders tegen je leven aankijken. Ik kan niet wachten om te zien wat we allemaal met haar gaan ontdekken.

Vandaag hebben we vooral van haar genoten. De lockdown zorgt voor veel drukte in het bos. Daarom zijn we vanmiddag de Soesterduinen voorbij gereden en in het Panbos belandt. Een prachtig bos waar honden op sommige stukken los mogen en dat is wat we Mara zo gunnen. Gezien het feit dat Mara een Podenco is, zijn we er beducht op dat ze een jagertje is en laten we haar alleen los op de plek waar we denken dat ze genoeg prikkels heeft om te blijven. De zandverstuiving! Daar komen veel mensen, kinderen en honden samen. Het is een overzichtelijke open plek met veel te doen en te zien en veel soortgenoten voor Mara om mee te spelen. Dat vindt ze heerlijk. Als we over het duin komen mag ze los. Ze kijkt even over het duin naar beneden, snuffelt even aandachtig en stuift dan de open vlakte op waar ze direct aandacht heeft van een paar honden.  Een jonge kolos komt op haar af. Oortjes even plat en staartje wat lager maar daar is de spelbuiging en weg is ze. Zo behendig, zo snel. Jammer voor de kolos maar die haakt snel af, dat kan hij niet bijhouden. 

Je ziet dat honden van zelfde formaat en oorsprong of interesse elkaar eerder opzoeken. Zo gaat de Kolos met een Ridge Back aan de haal en vindt Mara een vriendje in een kruising Australian Sheppard die ook van rennen houdt. Het is bijzonder hoe snel Mara eigen voelt. Eerst vonden wij haar verschijning ook opvallend en bijzonder, bijzonder mooi om precies te zijn maar nu is je dat al zo gewoon. Pas als je daar op de vlakte staat merk je dat mensen verwonderd naar haar kijken. Of ze herkennen het ras, of ze vragen, onder de indruk van haar snelheid en behendigheid, wat het voor hondje is. Zo ook vandaag. Leuk, het contact dat je hebt met hondenliefhebbers. De interesse is groot en wederzijds. Je hebt altijd iets om over te praten. Al zal het contact misschien eenmalig zijn en is het vluchtig, ik kan daar erg van genieten. 

Mara heeft een poosje gespeeld en het spel dooft een beetje uit. Tijd om verder te gaan voordat ze wat anders in haar hoofd haalt. We lopen vast een stukje door om haar buiten de drukte aan te lijnen. Maar dan schiet ze ineens even vooruit, misschien vanwege de rottweiler die op een afstand nadert, misschien omdat ze iets ruikt. Het gebeurd net op het moment dat Thor haar roept om haar aan de lijn te krijgen. In een reflex doet hij wat iedereen doet en loopt achter haar aan. Gelukkig weet ik inmiddels dat Mara ons erg goed in de gaten houdt en ik leg Thor uit dat we beter even terug kunnen lopen de andere kant op, zonder roepen. Zij let op ons, wij "niet op haar". 

Gelukkig werkt dit direct, wanneer ze door heeft dat wij niet volgen komt ze terug, ik geef haar met de ene hand een brokje en met de andere hand kan ik haar tuigje rustig pakken.  Wat is het toch een voorbeeld hond, zo trots op haar. We willen nog verder wandelen door het bos. Daar blijft ze aan de lange lijn, dat vindt ze ook prima want ze is haar energie al een beetje kwijt. Nu mag ze heerlijk snuffelen, en soms ook het pad bepalen. We genieten van hoe ze het doet, hoe ze reageert op andere honden, hoe ze is aan de lijn. Hoe nieuwsgierig ze staat te kijken naar de pony`s die voorbij rijden. Alles is een ontdekkingstocht en nieuw voor haar, en voor ons.