Haastige windhond

De laatste zondag van de maand Januari. En wat voor een dag, echt een dag om er op uit te gaan. Koud maar zonnig en rustig weer. We beginnen toch echt steeds meer op dat ANWB koppel te lijken dat Brigitte Kaandorp ons schetst. "Wat een graad van organisatie!" We hebben namelijk de dag van te voren al de route uitgestippeld, broodjes in huis gehaald en gekeken wat het weer ging doen. Ik heb de ANWB schoenen in huis en ben klaar om flink te gaan stappen, de paden op, de lanen in. 

Onze bestemming wordt de bossen in Zeist. We hebben de laatste tijd al wat leuke uitstapjes gehad maar vandaag hebben we zin in een nieuwe omgeving en we willen vooral de afstand een beetje op gaan voeren. Deze zondag zijn we met z`n tweetjes, dus kunnen wij de veters straktrekken en kilometers maken. Geen kinderen die aan je arm hangen en je attenderen op kou, wind, regen, honger, zere voeten, koude handen of ontbrekende toilet mogelijkheden. Het lijkt ons namelijk heel leuk om langere tocht te maken met Mara en zo verschillende plekken in Nederland te gaan ontdekken. Wie weet ooit een wandelvakantie met hond. Vanavond slapen we in Utrecht dus Zeist is een mooi uitstapje dicht bij huis. Zoveel mooie natuur vlak om de hoek. We parkeren de auto bij slot Zeist waar onze tocht start. Broodjes en water in de rugzak, Mara aan de lange lijn en we kunnen gaan. Het eerste stuk door Zeist is al mooi. Wat een prachtig slot en wat een mooie, statige oude huizen die grenzen aan het bos van Zeist. De eerste kilometers gaan niet heel vlot want Mara gaat eerst op zoek naar een goed plekje voor de hoge nood en wil alle geurtjes die ze tegenkomt aandachtig onderzoeken. En ze komt zoveel nieuwe plekken met geurtjes tegen dat we om de 5 meter stilstaan. En als je net denkt dat de geurtjes links van de weg te vinden zijn vliegt ze voor je voeten langs naar rechts. Thor heeft het behoorlijk druk met de lange lijn. Laten vieren en weer inhalen, laten vieren, inhalen, vieren, inhalen.... vieren...uit de knoop halen.

Maar de ervaring leert ons dat na de eerste opwinding en enthousiasme er wat meer rust komt in het wandelen en we ook echt kilometers kunnen maken. Aan het begin van onze wandeling komen we een groot omheind sportveld tegen waar meer mensen aan het spelen, voetballen of aan het wandelen met de hond zijn. Dat is een mooie plek om Mara heel even los te laten, kan ze voor een momentje haar eigen tempo bepalen, snuffelen waar ze wil en eventueel even flink vaart maken. Los in de bossen vinden we wel een beetje spannend dus dit veld komt als geroepen. Bij de ingang of om preciezer te zijn, in de deuropening, zit een moeder met haar 2 peuters een broodje te eten. Gelukkig stoppen ze net het laatste stuk brood in hun mond. Want Mara en eten van een ander is wel een dingetje. We hebben afgelopen week al een aantal keer gezien dat ze razend snel  is en dat ze het niet schuwt om eten onder je neus vandaan te stelen. De broodtrommel is open maar leeg, dat is een teleurstelling. Wij lopen het veld rond en Mara doet even haar ding. Vandaag is voornamelijk een snuffeldag en vooral langs het hek is veel te ruiken. We komen voorbij een groepje voetballende kinderen en ze huppelt even het veld op, vrolijk achter de bal aan maar als ze reacties van de kinderen krijgt, vindt ze dat toch wel veel aandacht en sjeest weer achter ons aan. We lopen weer richting het hek waar we binnen kwamen en ineens gaan de oortjes omhoog en ze neemt een spurt naar de uitgang. Mijn ogen worden groot en mijn hart maakt een onverwacht sprongetje van schrik. Wat gaat ze doen, is dit het moment dat ze er vandoor gaat? Maar in de deuropening staat ze abrupt stil, draait zich om en snuffelt de grond af.... Natuurlijk, de boterhammen. Helaas, ze zijn nog steeds op. Omdat ze in de deuropening staat en de roep naar vrijheid te horen is lopen we weer even verder het veld op, ze komt gelukkig weer naar ons toe en we lijnen haar rustig aan.

Nu kan de tocht echt beginnen.  Een hele mooie tocht, door afwisselende bossen, paden en inderdaad, lanen. Het is koud, maar zonnig en als je in beweging blijft is het goed te doen. Ik heb een hoofband om voor warme oren en hoofd en krijg het zelfs warm, dus doe de hoofdband af. Als de wind een klein beetje opsteekt doe ik hem snel weer op. Slecht plan, het is echt heel koud. Dat vind Mara ook, zolang ze in beweging is gaat het goed, maar als ze stilstaat rilt ze over haar hele lijfje. Onderweg stoppen we even maar het is voor Mara echt te koud, dus we proppen die boterham staand naar binnen en lopen gauw verder. 

Op sommige stukken komen we mountainbikers tegen, op sommige plaatsen wat wandelaars maar het is echt relatief rustig. Op zo'n mooie zondag hebben we de goede plek gevonden om lekker te wandelen en niet onder de voet gelopen te worden door andere recreatie zoekers. Na een kilometer of 10 lekker de pas erin hebben voel ik toch wel dat ik gisteren ook hard gelopen had en dat de kou een aanslag op je spieren is. Kramp in mijn rechterbil maar ik doe niet kleinzerig , even rekken en doorlopen. Dat is het enige wat je kan doen, de kramp eruit lopen.... we moeten toch naar huis. Maar mijn hemel, wat ben ik blij dat we niet meteen voor de 18 km tocht gingen.  Deze afstanden moet je opbouwen, niet in een keer willen doen. Op drie kwart van de wandeling naderen we de hei. Een kleine tegenvaller is dat honden niet welkom zijn in verband met schapen die de hei begrazen. We moeten om de hei heen maar de routeplanner stuurt ons er niet vanzelf heen. Op het moment dat Thor op zijn telefoon een alternatieve route om de hei heen wil zoeken, krijgt Mara de gekke 5 minuten en raast als een malle om Thor heen. Thor wordt een aantal keren verrast door een Mara die in volle vaart het eind van de lijn nadert die vast zit aan zijn pols. Toch probeert hij stug zijn telefoon te bedienen met zo'n stuiterende hond om hem heen die zijn arm alle kanten op trekt. Ik overweeg even of ik de lijn over zal nemen, maar ik vind het een heel vermakelijk schouwspel. Ik maak er liever foto's van. Uiteindelijk is de koers weer uitgezet en kunnen we onze tocht vervolgen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn zou vinden als het eind in zicht zou zijn. Mara stapt zonder ogenschijnlijke vermoeidheid dapper verder, zij vermaakt zich, wij ook. Toch wel, nog steeds. De laatste  2 kilometer komen we al wat meer in de bewoonde wereld, we nemen een pad dat langs de grote weg loopt en over een groot 'Utrechts landschap'-landgoed gaat. Er loopt een gezin met 4 kinderen en je ziet dat ze zich samen vermaken, de oudste twee zijn achter gebleven bij een stroompje, dat gedeeltelijk is bedekt met ijs, om stenen en stokken door het ijs te gooien. Na een poosje ontdekt de rest van de familie dat de twee ontbreken en wachten langs het pad, waar wij ze voorbij lopen. Zegt de dochter van het gezelschap, "Mam, is dat nou zo'n haastige windhond?" Doelend op Mara. In het tempo dat wij dat die laatste twee kilometer naar de auto afleggen kan ik niks anders zeggen dat dit meisje meer dan gelijk heeft.