Mara is gewend dat Thor en ik latten en we dus twee huizen hebben waar ze haar plekje heeft. Zoals de tijd vordert, vordert onze relatie. Stukje bij beetje komt ons samengestelde gezin vaker bij elkaar en Mara stuitert daar gezellig tussendoor. Als verbindend element want zij was de eerste grote factor waar we gezamenlijk voor kozen in deze gezinsformatie. De beste keus ook. Inmiddels is zij helemaal geïntegreerd binnen ons gezellige maar turbulente leven. De kinderen zijn gek op haar en als ze op de bank zitten duikt zij het liefst middenin de meute. Samen onder een dekentje, heerlijk hangend tegen een van de kinderen. Dan kan ze net zo lang wurmen en wrikken tot ze precies in het midden op de beste plek ligt. Met zoveel vertrouwen onderling, durfden wij het aan.
We gaan op vakantie naar het buitenland en Mara gaat mee. In de auto, met al je benodigde entingen (voor de hond en voor corona) en spullen naar Frankrijk. Bjorn niet, maar die vermaakt zich gelukkig prima in Nederland. Als je 19 bent heb je andere prioriteiten dan met je vader en zijn vriendin naar het buitenland. Om te voorkomen dat we 10 dagen lang tegen een zuchtende puber aankijken die haar dagen niet doorkomt uit verveling, mag Anka een vriendin meenemen. Wij willen ook genieten van de vakantie.
Bepakt en bezakt vertrekken wij met 2 auto's omdat we niet met zes personen in een auto passen. Niet in die van ons in ieder geval. Daarnaast vult Mara al een hele kofferbak omdat die fungeert als haar reis-bench. En als je je gedraagt als een prinses, word je ook behandeld als prinses. Mara mag in de auto met airco. Jammer voor de pubers. Zij overleven het wel. Al is het ternauwernood want we vertrekken temidden van een hitte golf.
Wat een geluk voor ons dat dit ras gewend is aan hoge temperaturen. Ik heb de hele vakantie vol bewondering naar Mara gekeken. Haar aanpassingsvermogen is fenomenaal. Ze vond het heerlijk. Bij de tent lag ze wel vast aan de lange lijn maar daarmee kon ze op zo ongeveer ieder plekje van onze standplaats komen. Ze heeft een keer vastgezeten aan de tafelpoot, een keer om de boom die ons schaduw bood, maar verder wist ze precies hoe ver het touwtje ging en hoe ze tussen alles door moest manoeuvreren. Ook al was haar bewegingsvrijheid wat beperkter dan thuis, ze vond het heerlijk in Frankrijk. Ze had wel 10 plekken waar ze gedurende de dag kon zonnebaden. Ze verschoof mee met de zon, en als het te warm werd, wist ze de schaduw weer te vinden. Ze paste perfect in het warme klimaat. En vanwege de hoge temperaturen en alle indrukken was ze met 1 goede lange wandeling aan de lijn prima tevreden. Ze vond de overige kleine pitstops net buiten het park prima. Ze lag 's avonds voldaan te ronken in de voortent. Opgekruld in haar veilige bench.
Als we voorheen 2 dagen achtereen met ons zessen bij elkaar geweest zijn dan is dit best veel. Met de heen en terugreis was het in dit geval 12 dagen. Dat was best een test. Voor alle zeven van ons. Voor Anka haar vriendin omdat ze met ons meeging, het is natuurlijk altijd afwachten hoe zoiets bevalt. Voor ons vijven omdat we nog nooit zo lang achter elkaar bij elkaar zijn geweest en dat doet natuurlijk iets met de dynamiek. Dat was een interessante ervaring die van verschillende kanten niet zonder slag of stoot ging. Voor Mara was het nieuw dat zij ons ineens 12 dagen onbeperkt om zich heen had. Ze vond het heerlijk, ze was heel relaxed, kon bij iedereen knuffels halen. Ze kon ons de hele dag horen, zien en ruiken. Behalve die ene keer dat we samen naar het restaurant op de camping gingen en dachten dat Mara wel even in de bench, in de tent kon blijven. Omdat de tent dicht was, durven wij wel de riem af te doen. Ontspannen gingen we op pad en waren al halverwege toen we ineens beseften dat Mara om ons heen dartelde. Je kan als lenig Podenco hondje dus gewoon onder het tentdoek door kruipen en je neus wijst de weg naar jouw mensen. Als je er dan toch bent, ga dan maar mee.
Eigenlijk was het te heet om heel veel te doen. 38 + Graden daar zijn wij niet zoals Mara op ingesteld. Heel veel anders dan gezellig samenzijn en uitrusten hebben we niet gedaan. We zijn een dag een kasteel gaan bezoeken. Toen mocht Mara bij de pubers blijven. Thor en ik zijn een avond het dorpje in geweest voor een romantisch etentje. Mara is met ons meegegaan die avond. Het klimbos avontuur was er ook een om nooit meer te vergeten, ook toen ging Mara gewoon mee. Nu is ze geen berggeitje, dus dan bleven Thor en ik om de beurt bij haar. In het bos kon je fijn de schaduw opzoeken en een heel stuk wandelen, prima voor de Podenco.
De enige dag dat ik me een beetje zorgen om haar heb gemaakt, was de dag dat we naar het strand gingen. Ook zo'n snikhete dag en we hadden geen parasol om schaduw te creëren. In het hete zand op een kleedje, geen mogelijkheid om af te koelen. Ook omdat ze een hekel aan water heeft en er echt niet aan denkt om ook maar met een poot het water in te gaan. "Die hond begeeft het van de hitte", dacht ik. We zijn er niet heel lang geweest maar toch lang genoeg om een hitte beroerte te krijgen. Op een moment lag ze bij Simon, in het zand, hevig hijgend en tong uit de bek, het te begeven. Dat dacht ik tenminste. Ik kom uit het water, ga naast Simon zitten op de handdoek en wil net controleren of ze nog leeft, wanneer ze opspringt, een leeg waterflesje in haar bek neemt en als een malle aan de lange lijn rondjes om ons heen gaat rennen in het mulle zand. Totaal de gekke vijf minuten. Er zat nog genoeg energie in dat lijf van haar en die hitte hinderde niet om zich eens even flink druk te maken. Toen ze daar mee klaar was plofte ze tussen Simon en mij in, ging op haar rug liggen en likte mijn handen alsof ze wilde zeggen; "Komt er nog wat van. Ik wil een buik kriebel." Ik ben natuurlijk gehoorzaam, dus die krijgt ze van me. Veel te opgelucht dat het goed met haar gaat om er een punt van te maken.
Zo kan ik met een gerust hart en alle zekerheid zeggen dat het een geslaagde vakantie was voor ons allemaal. Inclusief Mara die genoten heeft van de (bijna) complete roedel en het warme weer. Deze vakantie was heerlijk en wij zijn als samengesteld gezin weer een stuk dichter naar elkaar gegroeid. Toen wij samen voor Mara kozen, kozen wij namelijk ook voor een toekomst met elkaar. En dit was een grote stap naar onze samensmelting. Mara kan niet wachten tot het zover is.
Reactie plaatsen
Reacties