Het laatste weekend van de kerstvakantie lijkt alles weer een beetje naar normaal terug te keren. Iedereen mag uit quarantaine want niemand is meer echt ziek en de vastgestelde dagen zijn voorbij. Fijn voor Mara want nu kunnen we erop uit. Thor heeft in de vakantie vaak met haar gewandeld, ziek of niet ziek. Je kan haar moeilijk met een ander meegeven want dan is er ook contact. Haar met een `vreemde` meegeven terwijl ze nog aan ons moet wennen is sowieso geen wenselijke start. Gelukkig is er in de gemeente Nieuwkoop ruimte genoeg om afstand te houden en toch flink te kunnen wandelen.
Erop uit zijn we geweest, ook na de quarantaine. Wonderbaarlijk dat het past in 4 dagen tijd. Het Panbos bezocht, toen de Soesterduinen. De gageldijk in Utrecht en ook nog de Maarsseveense plas. Zowel de grote als de kleine plas. Wat heeft de provincie Utrecht toch veel leuke plekken om naar toe te gaan. Genoten tot en met.
Daarom kwam de zondagavond veel te snel. Time flies when you´re having fun. Ik ben me die avond alvast weer aan het inlezen en voorbereiden op online onderwijs met kleuters. Of wat ik me daarbij voor kan stellen. Ook Thor is vast de dag van morgen aan het doornemen. “Ik ben morgenochtend ook thuis aan het werk.” zegt hij. “Vanaf 14.00 uur word ik op de kazerne verwacht voor mijn bevordering.” Ik kijk hem aan, “Het gaat dus echt gebeuren nu? Dat is wel een dingetje. En dan gaat Mara voor het eerst mee. Die valt met haar neus in de boter.” Thor geeft aan dat het echt geen uitgebreide feestelijke ceremonie wordt. Thor krijgt morgen zijn Stip en wordt bevorderd tot adjudant bij een eenheid van de krijgsmacht. Hij verwacht alleen zijn twee naaste collega’s en de baas. Vanwege een reorganisatie in de sectie waarbij hij werkt liet deze bevordering op zich wachten. Als je al meer dan een jaar het werk doet kan ik me de gemengde gevoelens van deze bevordering voorstellen. Toch ben ik stiekem ontzettend trots op hem. Hij heeft zo hard gewerkt het afgelopen jaar, een studie, een nieuwe sectie veiligheid opgezet. Hij heeft die stip meer dan verdiend. Dat Mara daarbij mag zijn maakt mij stiekem wel een beetje jaloers. Ik zou daar graag staan en hem vertellen hoe trots ik op hem ben. Maar hoe tof dat Mara met hem mee mag. Thor werkt in Noord-Brabant en wil na zijn werk even de hei op met Mara. Mooi dat dit kan, Mara gaat echt een mooi hondenleven tegemoet.
Maandag 14.00 uur: Vanwege Corona geen zaal maar de gang bij de grote baas en geen groot gezelschap maar toch wel een meervoud van 3. Dat had Thor niet verwacht. Ineens stond hij daar in het middelpunt. Hij was vandaag niet alleen. Tussen al die mannen en vrouwen in het groen stond Mara. Ontspannen en nieuwsgierig. Ontzettend mooi om te zien dat Mara haar vertrouwen zo in Thor zijn handen legt en al deze nieuwe indrukken, met hem erbij, tot zich durft te nemen. Met haar verschijning en rode jasje genereerde ze in deze, toch wel overwegend mannenwereld, veel opmerkingen. Van Prinsesje tot Ballerina. Ze zullen het nooit toegeven maar ze pakte ze allemaal in met haar humor en inventiviteit. Ze had al snel de lachers op haar hand, en stiekem ook de bewondering, toen Mara rechtop en op haar achterpoten, haar neus volgde achter de schaal met worstenbroodjes aan. Toen Thor even wat in ontvangst moest nemen wilde ze best bij een mannelijke collega wachten. Voor een hond die bang voor mannen zou zijn deed ze het belachelijk goed. Ze is heus wel voorzichtig, een beetje verlegen maar ze overwint zichzelf en is ontzettend veerkrachtig. Dat ook Mara een stip ontving vind ik daarom niet meer dan logisch. Niet slecht, op je eerste dag een stip ontvangen voor bewezen dapperheid. Thor ontdekte thuis pas dat Mara een stip aan haar tuigje had, en net op dat moment stuurde zijn collega een foto van dat moment.
Na deze enerverende middag zijn Thor en Mara nog even gaan luchten op de hei. Even stoom afblazen en de benen strekken. Ik denk dat deze samenwerking een groot succes gaat worden.
Reactie plaatsen
Reacties